این دو تا مثل دو تا رقیب در رینگ آشپزی‌ هستن: یکی قدیمی و معروف (تفلون) و یکی جدید و پرادعا (گرانیت). حالا ببینیم کدومشون تو کدوم راند برنده می‌شه!
تفاوت اصلی چیه؟
تفلون: این پادشاه قدیمی آشپزخونه‌ها از یه لایه نچسب به اسم PTFE (پلی‌تترافلوئورواتیلن) ساخته شده که یه جور پلاستیک مقاوم به حرارت هست. مثل یه ابر‌قهرمانه که غذا بهش نمی‌چسبه، ولی یه نقطه ضعف داره: اگه خراش ببینه، انگار که کتونی سوپرمن پاره بشه!
گرانیت: این جوون تازه‌ وارد، یه پوشش سرامیکی با ظاهری شبیه سنگ گرانیت داره (البته واقعاً سنگ نیست، فقط ادای سنگ رو درمیاره). معمولاً چند لایه‌ست و ادعا می‌کنه هم نچسبه، هم محکم‌تره. فکر کن یه شوالیه با زره چندلایه که می‌گه "من از تفلون قو‌ی‌ترم!"
نچسب بودن: کدوم بهتره؟
تفلون: اینجا تفلون مثل یه رقاص باله‌ست؛ غذا رو با یه چرخش نرم می‌رقصونه و هیچی بهش نمی‌چسبه. تا وقتی خط و خش نیفته، تخم‌مرغ و پنکیک رو مثل کره از خودش جدا می‌کنه. نچسب بودنش تاپه، ولی فقط تا وقتی که سالم بمونه!
گرانیت: گرانیتی‌ها هم نچسبن، ولی یه کم تنبل‌ترن. نچسبیشون خوبه، اما نه به اندازه تفلون تروتمیز. انگار یه کم به غذا می‌گن "بیا یه لحظه تو بغلم"، ولی بازم راحت ولش می‌کنن.
برنده: تفلون، چون تو نچسب بودن واقعاً یه سر و گردن بالاتره، مگه اینکه خرابش کنی!
دوام: کدوم محکم‌تره؟
تفلون: این بنده‌ خدا مثل یه لیوان بلوره، تا وقتی با قاشق فلزی یا چنگال به جونش نیفتی، قشنگ کار می‌کنه. ولی اگه یه خراش کوچولو ببینه، دیگه کم‌کم پوششش می‌ره پی کارش و باید بازنشستش کنی. عمرش به مراقبتت بستگی داره، انگار یه بچه لوسه!
گرانیت: این یکی مثل یه تانکه! چون پوشش سرامیکیش سخت‌تره و چندلایه‌ست، در برابر خط و خش مقاومتش بیشتره. با قاشق فلزی هم بزنی، خیلی غر نمی‌زنه. دوامش به مراتب از تفلون بیشتره، مگه اینکه جنس تقلبی خریده باشی که اون دیگه تقصیر خودته!
برنده: گرانیت، چون مثل یه سرباز جنگیه که دیرتر تسلیم می‌شه.
سلامتی: کدوم بی‌خطرتره؟
تفلون: اینجا داستان پیچیده می‌شه. تفلون تا وقتی سالم باشه و دماش از ۲۶۰ درجه سانتی‌گراد (۵۰۰ فارنهایت) نگذره، خطری نداره. ولی اگه خراش ببینه یا زیادی داغ بشه، ممکنه گازهای سمی (مثل PFOA تو مدل‌های قدیمی‌تر) آزاد کنه که برای سلامتی خوب نیست. انگار یه دوست باحاله که اگه عصبانیش کنی، یهو غرغراش خطرناک می‌شه!
گرانیت: این یکی ادعا می‌کنه سالم‌تره، چون از مواد شیمیایی مثل PTFE و PFOA استفاده نمی‌کنه و پوشش سرامیکیش طبیعی‌تره. تا حالا هم گزارش معتبری از خطرش نبوده، مگر اینکه جنس ارزون و تقلبی باشه که معلوم نیست توش چی قاطی کردن. مثل یه گیاه‌خوار خوش‌قلبه که می‌گه "من بهت آسیب نمی‌زنم!"
برنده: گرانیت، چون خیالت از گازهای عجیب و غریب راحت‌تره و کمتر حس می‌کنی داری یه آزمایش شیمی تو آشپزخونه‌ات راه انداختی.
جمع‌بندی با یه کم طنز
نچسب بودن: تفلون می‌گه "من سلطان نچسب‌هام، غذا رو مثل پر پرنده ول می‌کنم!"
دوام: گرانیت جواب می‌ده "تو زود خط می‌افتی، من مثل سنگم، یه دهه باهاتم!"
سلامتی: گرانیت پز می‌ده "من سالمم، تو اگه داغت کنن ممکنه سم بپاشی!"
انتخاب نهایی: اگه عاشق نچسب بودن هستی و قول می‌دی با قاشق چوبی باهاش مهربون باشی، تفلون هنوز پادشاهه. ولی اگه دنبال یه ظرف محکم و بی‌دردسر برای سلامتی می‌گردی که بتونی باهاش یه کم خشن‌تر باشی، گرانیت رفیق بهتریه. فقط یادت باشه جنس خوب بخری، چون تقلبی‌ها از هر دو مدل مثل گرگ تو لباس میش‌ان!